tu dowiesz się o elfach i smokach

Arya Sakura

Arya przyjrzała się olbrzymiemu owadowi. W miejscu gdzie trafiła go Avariel widniał okrągły znak przedstawiający jakby węża ze skrzydłami pożerającego własny ogon, a w środku jakieś trójkąty. (wyglądał tak:

) Avariel trafiła w sam środek.
- Słuchajcie, ten potwór to chimera! - wykrzyknęła Arya
- Połączenie kilku stworzeń, zwykle o dużej mocy. Ten kto ją stworzył musiał być alchemikiem jak ja. - dodała widząc zaskoczone miny reszty.

Avariel

Avariel wytarła swój miecz i włożyła do pochwy. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, pełen pewności siebie. Lecz nie szczeniackiej, głupiej, tylko usprawiedliwionej olbrzymią wiedzą.
- Nikt nie musi być alchemikiem, żeby stworzyć takie coś - powiedziała cicho. - Wiele razy spotkałam się z o wiele potężniejszymi stworami, niż ten. Udziału w ich tworzeniu nie brała alchemia, tylko potęga czystej magii. Ktoś kto nie jest prawdziwym magiem, napewno tego nie zrozumie.
Westchnęła, ukrywając nutki pogardy w swym głosie.
- Chodźmy dalej - powiedziała i ruszyła bez wachania przed siebie.

Arya Sakura

- Wiem co masz na myśli, magię przecież też znam. - odpowiedziała nieco rozzłoszczona Arya.
- Po prostu chimery tworzą w większości alchemicy, bardzo rzadko magowie. - dodała i ruszyła za Avariel.

Avariel

- Tworzą chimery? - Parsknęła Avariel. - Czy ty wiesz, czym jest chimera?
Zaśmiała się pogardliwie.
- To przecież nie jest trudne - kontynuowała. - Chimera jest mieszanką biologiczną kilku odmiennych ras. A te `dziwne` mogą być jedynie efektem magii. Alchemia to coś zupełnie odmiennego. Nie jest tak subtelna i silna. Nie ma wielu zróżnicowanych dziedzin... Czy można nią ożywić zmarłych? Poliformować się? Zawładnąć umysłem jakiejś istoty? Magia jest też niezwykle niebezpieczna i ma swe koszty - spojrzała chłodno na Aryę. - Zrozum to.
Zamilkła nieco rozzłoszczona. Nie lubiła jak ktoś mało znający się mówił o tym o czym nie miał pojęcia. Avariel studiowała magię wiele setek lat, na równi z walką mieczem, strzelaniem z łuku i innymi dziedzinami. Była już bardzo stara, a mimo to nadal wędrowała po świecie, z takimi dziećmi. Nie mogła tego powiedzieć o Arvenie, lecz nadal była od niej dużo starsza.
Prychnęła pod nosem, kładąc dłoń na rękojeści miecza. Nie miała zamiaru sprzeczać się ponownie o czystą wiedzę. Nie było sensu.

Arya Sakura

- Co do ożywiania zmarłych... można, ale tylko przy pomocy kamienia filozoficznego. Gdy spróbuje się bez niego, ma to swoje koszty. - rzekła drżącym głosem Arya wbijając wzrok w ziemię.
- Oto jest koszt, jaki poniosłam próbując ożywić moją matkę.- dodała i podwinęła rękaw koszuli. Jej prawa ręka była metalową protezą.
- Zrobił ją dla mnie przyjaciel, mechanik. Ja i tak miałam szczęście. Przy tamtej próbie ożywienia mojej matki zginęła moja siostra. Alchemia też jest ryzykowna, bo nigdy nie wiesz co się stanie, jeśli jej użyjesz. I nie mów mi że magią można ot tak sobie ożywić zmarłych! - na początku Arya mówiła spokojnie, lecz ostatnie zdanie prawie wykrzyczała. Po jej policzkach spłynęły łzy gdy przypomniała sobie o matce i siostrze.

Avariel

- Ot tak sobie - rzekła cicho Avariel.
Spojrzała na Aryę, lecz jej wzrok był o wiele łagodniejszy.
- Alchemia jest dla mnie czymś małym, bo studiowałam wiele wręcz niszczycielskich źródeł magii - mówiła. - Nawet nie zdajesz sobię sprawy jak może być okrutna. Kiedyś miałam siostrę, która zajmowała się alchemią. Była naprawdę świetna, lecz...
Przerwała kręcąc głową.
- Próbowała stworzyć coś nowego - kontynuowała. - Coś czego dotąd nie było. Coś czym mogłaby się cieszyć i szczycić. Łączyła alchemię z magią i nie miało to dobrych skutków. Nigdy nie będzie mieć. Czytałam, że wielu alchemików robiło takie próby, lecz dopiero po jej... śmierci. Żaden nie przeżył. Magia jest jak żywa istota. Rozumie prawa tego świata i sama o sobie decyduje. A w większości składa się z Wolnej Magii...
Machnęła ręką, a najej palcach pojawiły się jasne, nie czytelne dla innych, oprócz niej znaki, po czym zgasły powoli.
- I Kodeksu - dokończyła.

Arvena

-SPOKÓJ!!!-krzyknęłam rozzłoszczona.
-Jak długo macie zamiar się licytować?!Poza tym myślę, że to coś nie stworzyła mni magia ani alchemia.-dodałam po chwili namysłu.

Avariel

- Tak? - Syknęła Avariel. - W takim razie co? Czas? Ręce ludzkie? Nie ma nic innego niż magia lub alchemia, co może stworzyć duszę istoty. Nie ma!
Była zła za przerwanie im, a na dodatek głupie stwierdzenie. Kto na świecie mógł stworzyć stwora, bez użycia którejś z tych sztuk? Nawet głupiec mógł sobie zdać z tego sprawę.
- Nie ma nic innego oprócz magii lub alchemi - stwierdziła Avariel. - A jeżeli jest to niestety, my o tym nie wiemy. A ty to znasz, więc nas oświeć.
Stanęła, tupiąc nogą i czekając na wyjaśnienia.

Arvena

Wzięłam głęboki wdech żeby się uspokoić.
-To jest inny wymiar więc to mogło być stworzone przez jedną myśl.Myśl stworzyciela.

Arya Sakura

- Czyli co że tam bóg czy co tam innego chodzi po ziemi i wymyśla takie... coś?! - spytała Arya podniesionym głosem wskazując na potwora.

Avariel

Parsknęła głośno.
- Powiadasz myśl? - Zapytała kpiąco. - Ale jak? Właściciel musiałby być mistrzem magii, żeby móc kontrolować swe wspomnienia i tworzyć w nich takie... takie coś. Nie, nie... - pokręciła stanowczo głową. - Jeżeli stworzyłby to właścieciel, to wątpię żebym mogła to ot tak poprotu zabić. Nie byłoby też tego dziwnego znaku.
Spojrzała na Aryę.
- Czyż nie? - Zapytała. - Przecież tylko mag może tworzyć we wspomnieniach takie coś, a ten stwór nosi ślady alchemii.
Nagle zamilkła, a jej oczy rozszerzyły się gwałtownie.
- A nie pomyślałyście, że to magia i alchemia? - Zapytała po raz trzeci. - Ktoś tak bardzo, ale to bardzo potężny stworzył to w umyśle zwykłego chłopca, albo sam zawładną tym umysłem i...
Patrzała dla Aryi prosto w oczy i czuła, że świetnie się rozumieją.

Arvena

-No też racja.-dodaję.
-Więc w końcu przestańmy się kłócić i chodźmy.Może być tu tego więcej.-tuż po tych słowach nad horyzontem pojawiła się czarna mgła.Przybliżała się szybko i niedługo zaczęła je otaczać.W końcu poczuły lekkie szarpnięcie i poleciały.

Arya Sakura

- Tak to z pewnością dzieło i magii i alchemii. - rzekła Arya z przekonaniem. Owa czarna mgła też nie była zwyczajną mgłą. Choćby dlatego, że jaka mgła jest czarna? Gdy otoczyła wszystkie trzy coś popchnęło Aryę go tyłu. Przeleciała w powietrzu ze 20 metrów w tył i upadła na ziemię.
- Ałał... - jęknęla podnosząc się z ziemi. Obok siebie zauważyła Arvenę i Avariel.
- Co to było? - spytała nieco oszołomiona.

Avariel

Poczuła szarpnięcie i poleciała do tyłu. Legła obok Aryi, a kawałek dalej Arvena.
- Nie mam pojęcia - odparła na pytanie pierwszej elfki. - Znowu magia?
Wstała i pokręciła ze złością głową.
- Musimy jak najszybciej stąd...
Nie dokończyła, bo przerwało jej pojawienie się trzech olbrzymich dziwnych stworów. Miały szczypce na każdej z sześciu rąk, wielkie chitynowe pancerze, jaszczurze głowy i ogony z kolcami, z których kapał na ziemię syczący kwas. Avariel jęknęła i cofnęła o krok.
- To Archnishadie*! - Krzyknęła. - Do broni, przed nimi nie uciekniemy. Lecz pamiętajcie, że są bardzo silne i uważajcie na ogony - to zdanie wyszeptała, tak tylko żeby jej towarzyszki usłyszały.
Sama wyciągnęła broń i uniosła rękę. Zalśniły na niej dziwne, lecz ciepłe i dodające otuchy znaki. Zaklęcie przybrało określony kształt i utrzymywało się bez ruchu na dłoni elfki. Archnishadie zaatakowały jednocześnie. Avariel wyrzuciła z hukiem swoje zaklęcie i jeden z nich odleciał kawałek dalej. Skoczyła do przodu tnąc drugiego w bok, po czym podbiegła do tego co odrzuciła. Tamtą dwójkę zostawiła swym towarzyszkom.
Stwór, z którym zamierzała walczyć, już zdąrzył wstać i rzucić się do ataku. Avariel chwyciła miecz w lewą dłoń, a drugą nakreśliła w powietrzu kilka gestów. Wokół niej zalśniła błękitna kopuła, po czym znikła. Archnishadie zaatakował z sykiem wszystkimi trzema parami szczypiec. Elfka odbiła dwa górne, wyskoczył i kopnęła jedno, po czym opadła unikając prawie cudem reszczy. Z nikąd nadleciał ogon stwora z kolcem. Nie dotknął jej, lecz tarcza, która ją chroniła (bo to te zaklęcie rzuciła) odbiła cios. Sprawiła też, że Avariel zakołysała się i postąpiła kilka kroków w tył. Straciła sporo energii odpierając ten atak. Potrząsnęła głową, aby skoncentrować się lepiej i natarła na archnishadie. Jej magiczny miecz z chrzęstem rozdarł pancerz na brzuchu, lecz nie zranił ciała pod nim. Archnishadie odrzucił ją od siebie pchnięciem szczypiec. Podszedł z klekotem, wydając dziwne sapiące odgłosy. Avariel leżała nie wstając, aż stwór do niej dotarł. Pochylił się, a ona nagle pchnęła najsilniej jak mogła mieczem. Trafiła wprost w szczelinę, tak jak chciała, lecz z ust archnishadie skapnęła spora ilość kwasu. Skapnęła wprost na jej twarz.
W świecie wspomnień rozległ się rozdzierający wrzaski bólu i nagle elfka straciła przytomność.

*czyt. Arszanszajdi

Arvena

-Orzesz ty!-krzyknęłam po czym rzuciła się na niego.On odbił atak po czym walną mnie w twarz szczypcami.Straciłam przytomność.Daw stwory porwały Avariel i Arvenę po czy zniknęły zabierając je gdzieś.Trzeci rzucił się na Aryę.
(Avariel zostałyśmy przeniesione do Lochów Wodana.Tam piszemy teraz, a Arya tu)